رابطه رضایت شغلی پزشکان مرد با رضایتمندی زناشویی و کیفیت زندگی همسران آنها

مقدمه: خانواده نهاد مهم اجتماعی است که رضایت زوجین در تداوم آن نقش حیاتی دارد، این در حالی است که متغیرهای متعددی بر رضایت زوجین اثرگذار هستند. پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه رضایتمندی شغلی با رضایتمندی زناشویی و کیفیت زندگی در پزشکان مرد تهران به همراه همسران آنها انجام شد. روش: این مطالعه از نوع همبستگی می باشد. نمونه شامل 150 پزشک عمومی مرد شاغل به کار طبابت در تهران (150 پزشک مرد به همراه همسرانشان مجموعاً 300 نفر) است که به صورت خوشه ای چند مرحله ای در سال 1393 انتخاب شدند. در این پژوهش از پرسشنامه ای متشکل از چهار بخش اطلاعات دموگرافیک، رضایت شغلی (JDI)، رضایت زناشویی اینریچ و کیفیت زندگی (SF-36) برای جمع آوری اطلاعات استفاده شد. داده ها به کمک نرم افزار SPSS-18 و با استفاده از آزمون های همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون چندگانه تحلیل شد. یافته ها: یافته های پژوهش نشان داد بین رضایتمندی شغلی و کیفیت زندگی، رضایتمندی زناشویی و خرده مقیاسهای آن رابطه معناداری وجود دارد (p<0/0001). همچنین رضایتمندی شغلی می تواند 7/9% واریانس رضایت زناشویی (P<0/0001) و 5/5% واریانس کیفیت زندگی (0/002) را در این گروه پیش بینی می کند. نتیجه‌گیری: این نتایج تأکید می کند که مؤلفه رضایتمندی شغلی بر میزان رضایت زناشویی و کیفیت زندگی تأثیر دارد بنابراین مشاوران و زوج درمانگران باید آن را در مداخلات درمانی نارضایتی زناشویی مدنظر قرار بدهند.